Ik zit op de bank met een installatiedoos van Ziggo op mijn schoot. Ik kijk ernaar als een koe naar een trein. En weet niet zo goed waar te beginnen.
Ik voel me even als mijn ouders die hortend en stotend het digitale tijdperk instapten. Inmiddels stuurt mijn moeder mij whatappjes zonder hoofdletters. Toen ik haar vroeg niet zo te schreeuwen via WhatsApp, begreep ze niet waar ik het over had. Ze stuurt me nu tikkies en bestelt erop los bij Temu (niet doen, nog zo gezegd!). Moeilijke vragen stelt ze aan Perplexity en ze begrijpt inmiddels dat je mensen niet meteen schoffeert als je een vriendschapsvoorstel op Facebook afwijst.
Maar het heeft een lange aanloop gehad. Mijn ouders hielden bijvoorbeeld van fotograferen. Na iedere vakantie of weekendje weg kwamen de fotoboeken op tafel. Ik heb ze daarom lang geleden een digitale camera cadeau gegeven. Het viel me vervolgens op dat ik twee jaar lang geen foto meer te zien kreeg. Toen ik ernaar vroeg was het antwoord; ‘het is een superfijne camera. Echt waar. Maar wat duurt het lang voordat zo’n kaartje vol is…†Inmiddels maakt mijn moeder foto’s met haar mobiel. Wel nadat ze de vraag had gesteld waar ze dan doorheen moest kijken.
Maar de klassieker blijft toch wel het verhaal met de auto en zoete soulmuziek. Dat zat zo. Mijn vader had sinds zijn Datsun 120Y geen auto meer gereden, maar vroeg mijn auto te leen omdat hun oude vrienden in Zeeuws-Vlaanderen met OV niet waren te bezoeken. In mijn auto had ik vaak een playlist aanstaan. Dit keer eentje met lekkere soft soul. De titel van het nummer verscheen als een rollende lichtreclame op het dashboard. Nog niet zo lang geleden was dat best cool.
Mijn ouders hadden een gezellige avond gehad en reden de lange weg terug naar huis. Door de boxen klonk de hit van Teddy Pendergrass; ‘Turn off the lights’. De titel rolde over de display terwijl Teddy hijgerig over de liefde zong. Blinde paniek. Niks geen liefde:
‘We moeten de lampen uit doen!’
 ‘Hoezo?’
‘Ja, weet ik het. Het staat daar!’
Het gevolg was een dodemansrit door het stikdonker. Met het hoofd naar buiten en de blik op de weg om niet van het polderweggetje in de greppel te raken. Lichtsignalen en toeterende tegenliggers negerend. Als een klein wonder kwamen mijn ouders ongeschonden aan. Wel waren ze op éen avond 10 jaar ouder geworden.
‘Laat mij het maar doen’, zegt mijn jongste zoon als hij mij nog steeds roerloos met de doos op de bank ziet zitten. Hij draait met zijn ogen en ik kan net niet horen wat hij tussen zijn lippen door murmelt. Maar vriendelijk is het niet. In no-time heeft hij alles aan de praat en gooit de lege doos achteloos mijn kant op. Ik hoor hem denken; ‘prutser’.
Maar goed dat hij geen columns kan schrijven, anders had dit wel eens een heel nasty one kunnen worden. Houden zo dus.
Gert-Jan Duis is HR Country Lead bij HSO. Hiervoor werkte hij onder andere bij TD Synnex en Ingram Micro. Altijd staat bij hem de mens centraal.
(dit artikel verscheen eerder op ITchannelPRO magazine #04-2024)
