Er staat een matige, tot vrij krachtige noordwestenwind. Er zijn buien voorspeld. Het is koud voor de tijd van het jaar, ook vandaag zal het kwik niet verder stijgen dan negen graden Celsius. Niet echt lekker zeilweer, vindt ook Suzette Oskam. Binnen, in de kajuit van haar boot, neemt ze een slok koffie. Dit is de plek waar de Vice President Go To Market Practices van NTT tot rust komt. Op deze boot, de Brasa, die ze samen met haar vriendin Agnes heeft.
“Brasa zegt iets over wie wij zijn. Een knuffel, een warm gevoel geven. En het zegt ook iets over de Hindoestaanse roots van Agnes.” Suzette komt zelf komt niet uit een traditionele zeilersfamilie, maar wel uit een van oudsher traditioneel vissersdorp, Spakenburg.
Spakenburg ligt aan het Eemmeer, dus je bent wel opgegroeid met water om je heen. Heeft al dat water je verleidt om te gaan zeilen?
“Er stroomt wel water door ons bloed, laat ik het zo zeggen. Mijn opa was beroepsvisser en één van mijn twee zussen zeilt ook. Pas toen ik twintig jaar was ben ik gaan zeilen. Ik leerde het op de Friese meren.”
En wat maakte dat je het zeilen toen zo leuk vond?
“We gingen met een oude valk (middelgrote open zeilboot, red.>> de Friese meren op. Geen motor mee en slapen op het bootje. Toen ben ik bevangen door het zeilvirus. Je wordt geconfronteerd met de kracht van de natuur en je bent afhankelijk van de elementen. Daar moet je niet mee spotten. Dat maakt je nederig. Je moet aan de ene kant je angst overwinnen, aan de andere kant geeft het je een ultiem vrijheidsgevoel. Als je aan ’t zeilen bent, vergeet je alles om je heen.”
Heb je het nodig, even helemaal weg zijn om te ontstressen? Je hebt een drukke baan, met veel verantwoordelijkheid in een wereld waarin alles snel gaat.
“Ik heb geen gestrest leven. Natuurlijk heb ik wel eens stress op het werk, maar ik heb er geen last van. Werk en privé zijn prima in balans. Werk blijft aan wal. Maar als we voor langere tijd weggaan, check ik wel mijn e-mail. Maar echt werken als ik met vakantie ben, nee.”
Buiten de boot giert de wind door de jachthaven. Suzette vertelt dat er met windkracht vier al veel lawaai is in de haven. En dat het weer daardoor vaak slechter lijkt dan het daadwerkelijk is. Ze zet nog wat water op voor een tweede ronde koffie en thee.
Je vriendin houdt dus net zo van zeilen als jij. Zijn jullie als twee kapiteins op één schip, of vullen jullie elkaar op een bepaalde manier aan?
“Agnes is de avonturier van ons twee. Ik ben iets terughoudender. Samen zijn we een goed team. Agnes is in 2019 samen met haar ouders al een keer de oceaan overgezeild. Dat is ook de droom die we delen. Over tien jaar de zeilboot opstappen, de oceaan oversteken en niet meer terugkomen. Agnes heeft er al een keer van geproefd en we hopen later samen die oversteek te maken.”
Samen de wereld overzeilen klinkt anders behoorlijk avontuurlijk. Ben je nooit bang?
“Ik heb wel eens bijna een valk omgetrokken omdat ik de schoot (naam voor de lijn waarmee de stand van het zeil geregeld kan worden, red.) te strak vasthield. Daar heb ik wel even last van gehad. Ik wilde te veel controle hebben. Maar soms is het beter los te laten dan krampachtig vast te houden. Hoe meer ervaring je hebt, hoe beter je dat leert. Dat parallel kun je natuurlijk ook trekken met het werk. Net als het werken in een team. Het individu wint het nooit van het collectief. Je kan van jezelf wel denken dat je een goede leider bent. Maar als je team dat niet ziet, dan houdt het op.”
Suzette en Agnes werken allebei. Zeilen doen ze dan ook in het weekend. In het seizoen (in winter gaat de boot uit het water) gaan ze dan ook wel bijna élk weekend. Het IJsselmeer, Markermeer, de Wadden, Zeeuwse wateren, alle Nederlandse wateren waar het diep genoeg is voor hun boot zeilen ze af. Het mooiste moment voor Suzette? Als de motor uitgaat.
Waar in Nederland leg je het liefste aan?
“Vlieland vind ik het mooiste, leukste en relaxte eiland. De stranden van Vlieland zijn enorm. Vlie-biza wordt het ook wel genoemd. Je moet eerst een stuk tussen Terschelling en Vlieland door zeilen en je vaart daarna bijna onder het strand van Vlieland door. De vaargeul is maar vijftig meter uit de kust. Je hebt het gevoel dat je zo het strand opvaart. Sinds kort kunnen we ook naar Ameland, ze hebben het daar uitgebaggerd en is het diep genoeg om ook met onze boot te varen. Nederland is echt een mooi land. Prachtig.”
Toch wil je over tien jaar weg uit Nederland om nooit meer terug te komen. Hoe zit dat dan?
“Toch het avontuur, denk ik. Go with the flow. Letterlijk. Ik heb een keer een lezing bijgewoond van een stel dat gepland had twee jaar te gaan zeilen. Dat werden er zeven. Ze gingen het Panamakanaal door en dan kan je eigenlijk niet meer terug. Ze kregen te maken met de wet van Buys Ballot, de lucht stroomt dan rechtsom rond een hogedrukgebied en linksom rond een lagedrukgebied, daar kun je niet tegenin. Het was natuurlijk een bewuste keuze en het stel besloot vervolgens naar Nieuw-Zeeland te zeilen. En vanuit daar ontvouwden zich weer heel nieuwe reisplannen. Die manier van leven zien wij ook wel voor ons. En niet per se alleen maar met z’n twee. We vinden het ook heel leuk om mensen uit te nodigen en lekker mee te nemen naar een andere plek op de wereld. Met z’n tweeën is leuk, maar we vinden het ook fijn om te delen. Over tien jaar ben ik 60, dan zit ik bijna veertig jaar in ’t vak. Als ik stop, wil ik niet meer hoeven terugkomen. Maar ik wil in het buitenland wel actief blijven. Ik zie mezelf, waar dan ook ter wereld, wel Engelse lesgeven, bijdragen aan een lokaal (vrijwilligers)project, of in een koffietentje staan.”
Dit artikel verscheen eerder in ITchannelPRO magazine nummer 1
Heb je ook een passie en een goed verhaal dat past bij deze rubriek, laat het graag weten – redactie@itchannelpro.nl