Dat woelige tijden zijn voor Intel is voor iedereen zichtbaar. De omzet staat voor alles en overal onder druk. De nieuwe ceo heeft daarnaast te maken met weerstand in het bedrijf, teleurgestelde aandeelhouders en een Amerikaanse president die grossiert in dreigementen.
Alsof dat niet nog genoeg is zijn ook oud bestuurders gaan communiceren met de pers. Aan de ene kant kun je dat opvatten als een teken van grote betrokkenheid bij het bedrijf dat men er iets over wil zeggen. De andere kant van de medaille is dat dit soort communicatie ook te zien is als een poging de eigen schuld maximaal te ontkennen.
Plus tien procent of gehalveerd
Als je vervolgens kijkt naar de beurskoers, en dat is wat journalisten en alle medewerkers doen, wordt je misschien een beetje blij of blijf je verbaasd. In een jaar tijd is het aandeel 10 procent meer waard geworden. Een knappe prestatie, want tussendoor waren er vier momenten dat er geen plus was maar een vette min. Met een horizon van vijf jaar is er geen enkele reden voor blijdschap, het aandeel is in die periode in waarde gehalveerd.
Oproep Barrett
Terwijl de meeste aandacht in de tech pers uitgaat naar de achterstand die het bedrijf heeft op concurrent AMD en het verlies van complete marktsegmenten kijkt de financiële pers ook nog naar de portemonnee van het bedrijf. Die tweede groep was dan ook het meest geïnteresseerd in de “oproep” van een vorige ceo, Craig Barrett, dat het Amerikaanse bedrijfsleven Intel moet steunen door voor $40 miljard in het bedrijf te investeren.
Die oproep heeft voor de nodige verbazing gezorgd. Het is niet de hoogte van het bedrag, wel de onderbouwing. Er zou nu geld nodig zijn. Het gaat dus niet eens om het afnemen van Intel producten, maar om een cashinjectie.
100 miljard
Barrett is een van de bestuurders die het mogelijk heeft gemaakt dat het bedrijf sinds 2005 voor (schrik niet) $100 miljard aan aandelen kon terugkopen. Van dat bedrag is nog $7,2 miljard over. Dat is een van de redenen waarom Intel nu in de problemen zit, maar dat verhaal willen Barrett en anderen niet horen.
De fouten uit het verleden negeren, of zelfs doodzwijgen, lijkt niet handig als een bedrijf weer de draad wil oppakken. Wie denkt dat staatssteun uit Washington de problemen van Intel kunnen oplossen zal ook nog eens goed naar de business moeten kijken. Het probleem is namelijk niet dat de bodem van de portemonnee in zicht zou zijn (dat is namelijk niet het geval). Wel dat Intel geen idee heeft hoe het op realistische wijze de zelf veroorzaakte achterstand op de concurrentie kan inlopen. De investeringen die daarvoor nodig zijn waren ruim 10 jaar geleden al nodig, maar toen is het geld ergens anders aan uitgegeven.
