Intel staat al langer in de schijnwerpers omdat elke ingreep die het bekend maakt door critici wordt gezien als bewijs dat het bedrijf niet weet hoe het kan overleven. De meldingen van de afgelopen week zijn wat dat betreft koren de molen van die groep.
Op 2 december 2024 maakte Intel bekend dat CEO Pat Gelsinger het pand had verlaten. De veranderingen die hij wilde doorvoeren waren te radicaal en riskant voor de raad van bestuur. Na zijn onvrijwillige vertrek verloor het aandeel een paar procent. Het signaal dat aandeelhouders daarmee afgaven was dat zij niet direct hoopvol waren over de toekomst van het bedrijf.
Met het aantreden van de nieuwe CEO in maart ging het aandeel in een paar dagen tijd bijna een kwart omhoog. Voor sommigen was dat het bewijs dat de markt veel vertrouwen had in Lip-Bu Tan. Professionele beleggers en serieuze analisten waren het daar niet mee eens. Ze wezen erop dat de paar weken voor de benoeming van Tan de koers juist in versneld tempo was afgekalfd.
Jojo gedrag
Of dit kwam door speculanten of beleggers die het vertrouwen in Intel kwijtraakten is een detail, want na de korte fase van plussen vertoonde het aandeel weer het grillige jojo gedrag dat ook onder Gelsinger zichtbaar was.
Kortom de wisseling van de wacht bracht beleggers niet tot rust. De rest van de markt zag alleen meldingen van nieuwe ontslagrondes, waarbij achteloos een streep door tienduizenden banen werd gezet. Dat het portfolio niet gehandhaafd kon blijven was al langer bekend, maar dat automotive als markt werd opgezegd was een onaangename melding.
Miljarden steun
Vanaf dat moment begon ook iets anders duidelijk te worden. Intel heeft de voorgaande jaren in veel landen, niet alleen in Amerika, aangeklopt voor ongekend grote steun. In Polen zou iets komen waarvoor de Poolse regering met steun van de EU bijna 2 miljard Euro aan zou bedragen. Voor de poorten van Maagdenburg zou iets ontstaan waarvoor Berlijn, wederom met steun van de EU, 10 miljard Euro aan zou bedragen.
In beide gevallen was de grond al onteigend, dan wel door de overheid opgekocht. Meer dan wat grondmetingen zijn niet doorgevoerd. Het Intel sprookje van high tech fabrieken was weliswaar ondersteund door schitterende “artist impressions”, maar er bleven veel vragen onbeantwoord.
In Berlijn en Warschau zal, sinds het dumpen van Gelsinger, al rekening zijn gehouden met het scenario dat het Intel sprookje als een nachtkaars zou uitgaan. Daarom is er vanuit die hoofdsteden ook geen opvallende reactie gekomen op het bericht waarmee Intel op 25 juli kwam.
Het bedrijf maakte die dag bekend tot 24.000 banen te schrappen en in die melding stond ook dat de plannen voor Europa in het ronde archief zijn beland. Aandeelhouders deden het aandeel Intel van de hand en het koersverlies van ruim 10 procent illustreert deels de schade die is aangericht.
Imago
Wie op de Intel corporate website zoekt naar de business in Europa krijgt een pr verhaal over de grote investeringen in Ierland, betrokkenheid bij belangrijke sectoren en dergelijk. Dat hele verhaal kan sinds vorige weken beter offline worden gehaald.
Politici en beleidsmakers zullen niet snel vergeten dat er om miljarden is gebedeld en er na de toezeggingen niets is gebeurd. Gelukkig is er, buiten de grondtransacties, geen geld uitgeven. De financiële schade die Intel in de EU veroorzaakte blijft daardoor beperkt. Imago en vertrouwen is een ander verhaal.