Hitster – column Gert-Jan Duis

Heel Nederland speelt Hitster tegenwoordig. Ik ook. Ik zou willen dat ik het bedacht had, want hoe simpel kan het zijn. Groep en artiest raden en een beetje gokken uit welk jaar het liedje komt. Inmiddels wordt het concept stevig uitgemolken. Van Hitster Guilty Pleasures tot aan Hitster Bingo. Waar je ook komt: er is geen ontkomen aan.

Het enge aan het spelletje is dat het je doet realiseren hoeveel ruimte in die grijze kwab wordt ingenomen door informatie waar je werkelijk niets aan hebt. In mijn geval is dat de muziek uit de jaren 80 (tachtiger jaren mag je niet zeggen, dat is een germanisme). Ik kan je alles vertellen over Baltimora (Tarzan Boy) en de hits van A Flock of Seaguls. De kapsels van Kajagoogoo, het zwembad van Sabrina en het playbacken van Milli Vanilli.

Allemaal ruimte op de harde schijf die wordt ingenomen door totaal nutteloze flutfeitjes. Ruimte die eigenlijk bestemd zou moeten zijn voor serieuze kennis over sinus/cosinus of het verloop van de Russische revolutie. Als we dan toch een kritiekpuntje moeten formuleren over evolutionaire ontwikkeling van de hersenen, dan hebben we er hier wel eentje te pakken.

Mijn muziekkennis verdampt al snel als we de jaren 90 in gaan en alles daarna komt me hoogstens misschien nog ergens bekend voor. Maar een muntje scoren zit er dan allang niet meer in. Ik eindig dan ook zelden als winnaar van het spelletje.

Maar gisteravond sloeg ik toe. Als Ruud van Nistelrooy in zijn hoogtijdagen. Boem! Vol in de kruising. Dat winnende kaartje was voor mij. In volle extase gooide ik het eruit.  Una Paloma Blanca. Van de George Baker Selection. Ik schreeuwde (zingen lukt niet) het nummer uit volle borst. Volledige euforie. Terwijl ik met gekruiste handen een vliegende duif nabootste.

Dat zag er niet heel intelligent uit.

Hé, maar wel gewonnen hè…

(dit artikel verscheen eerder in ITchannelPRO magazine #03 2025)