Ik heb mijn vriendin op ambachtelijke wijze ontmoet. En zij mij. Oogcontact, verlegen lachje, coole dansmove, biertje en een zoen. Mijn puberzoon gooit virtuele hengeltjes uit via Snapchat. Ik zie hem emoticons uitdelen, onderuit gezakt op de bank, verzonken in zijn hoodie.
In zijn mancave draait hij drillrap. Oneindige monotone afspeellijsten op mijn Spotify-account. Hij vindt mijn funk en disco ‘ouwelullen muziek’. Ik draai ze nog regelmatig, mijn maxisingels. Earth, Wind & Fire, Shalamar en Imagination. Kilo’s aan vinyl. Talloze keren versleept in loeizware verhuisdozen. En ik koester ze alsof het mijn jeugd zelf is, vastgelegd in krakende groeven.
Een jeugd waarin ik een kwartje meekreeg om mijn ouders te bellen waar ik uithing. Mijn zoon verwijst me naar Snapchat. Op de ‘map’ kan ik zien waar hij is. Geld verdiende ik met mijn bijbaantje in de keuken bij het pannenkoekenhuis, onderaan de Posbank. Hard werken en daarna stinkend naar vette baklucht terug in de trein. Mijn zoon wil zijn geld verdienen met video’s op YouTube. Terwijl hij Monster drinkt en APEX Legends speelt, lopen zijn ‘views’ op. Dat is de bedoeling.
Mijn zoon is een irritante puber. Lui, eigenwijs en onredelijk. Maar ik zie de sprankeling in zijn ogen. De adrenaline van het verwonderen en het ontdekken. De wereld ligt aan zijn voeten en ik hou van hem.
Overigens heb ik net nog even met hem gevoetbald op het pleintje hierachter. 5-0 gewonnen en hem getrakteerd op een paar vette panna’s, terwijl ik roep: ‘oh lekkerrr’!
Dat dan weer wel.
Tik ‘m aan ouwe.
Gert-Jan is HR-manager van Tech Data Nederland.
(Dit artikel verscheen eerder in ITchannelPRO magazine nummer 3)
