Cloudrepatriëring – trend of detail

Een artikel van Kubermatic begint met de volgende zin “volgens de 2024 CIO-enquête van Barkley is een verrassende 83% van de bedrijven van plan om hun workloads terug te verplaatsen naar private clouds.” Vervolgens worden nog een paar andere bronnen voor cloudrepatriëring aangehaald. Wijst dit bedrijf op een trend of is het een te verwaarlozen detail?

Dat Barkley, IDC en Michael Dell het verschijnsel cloudrepatriëring waarnemen en daarover communiceren is op zich al opvallend te noemen. Tot nu toe was het voor dit trio nooit meer dan een voetnoot, een detail, in een presentatie of rapport.

Definities

Waarom staan ze er nu dan langer en uitgebreider bij stil? Op die vraag is geen kort antwoord mogelijk en juist dat maakt het interessant.

Het draait in ieder geval om definities. Barkley zegt cloudrepatriëring en bedoelt daarmee de migratie van public naar private clouds. IDC neemt verplaatsingen naar on-premises of hybride cloudomgevingen waar. Tussen die twee zit dus al enige ruimte, maar ze zitten op een lijn als het gaat om de public cloud die aantrekkelijkheid verliest. Dell doelt ook vooral op het vertrek uit public naar iets anders.

Als deze drie – en er zijn overigens meer die hier op wijzen – het eens zijn dat cloudrepatriëring in alle gevallen draait om het geheel of gedeeltelijk afscheid nemen van de public cloud, dan is daar iets mee aan de hand.

Kosten

Steevast en dus al langere tijd wordt gewezen op de kosten van de public cloud. Dat was wellicht ooit voordelig, want de aanbieders konden de schaalvoordelen vertalen naar lage tarieven. Iedereen kan ondertussen zien dat dit verleden tijd is. De public cloud aanbieders hebben de tarieven opgetrokken terwijl door commoditisering van hardware de private cloud veel minder hard in prijs is gestegen. Er zijn zelfs indicaties dat private goedkoper is geworden.

Prijzen vergelijken is altijd lastig en ook dat speelt hier een rol. Public met private vergelijken is niet simpel en het aanbod van de grote public partijen naast elkaar leggen levert ook een puzzel op. Precies dat speelt ook nadrukkelijk een rol in het verhaal van cloudrepatriëring. Het gebrek aan transparantie – ook al zal elke hyperscaler bij hoog en laag beweren het braafste jongetje van de klas te zijn – maakt een private omgeving veel logischer. Dat diezelfde hyperscalers zich ook schuldig maken aan strooien met overstapdrempels is bekend.

In control zijn versus AI

In control zijn over de kosten is belangrijker geworden en wie dat punt benoemt zal moeten wijzen op de overname van VMware. De partijen die schrijven over cloudrepatriëring doen dat. Wat ze ook doen is wijzen op AI. Wie daar iets mee doet zal schrikken. IDC noemt hyperscalers “minder aantrekkelijk voor rekenintensieve AI-toepassingen”.

Opmerkelijk is daarbij dat bij AI nog een argument hoort dat pleit tegen het gebruik van publieke infrastructuur. Data waarmee AI modellen worden getraind kan IE zijn, vertegenwoordigt in ieder geval waarde. Waarom zou je dat in een minder beveiligde omgeving zetten of onderbrengen bij een partij die in de leveringsvoorwaarden nadrukkelijk ruimte claimt daar ook door te grasduinen?

Locatie

AI is niet de enige olifant in de kamer. Wat voor elke overheidsinstantie en onderneming in de EU steeds belangrijker wordt is de fysieke locatie van data. Dat de zorgen daarover in dit deel van de wereld meespelen bij het proces van cloudrepatriëring is iets dat Barkley, IDC en Dell niet noemen.

Lezers van ITchannelPRO weten dat op dit vlak best wel het nodige gebeurt. Zoveel zelfs dat het bijna een eigen  definitie en verklaring voor cloudrepatriëring is.

Dus is cloudrepatriëring een trend of een detail? Kortste antwoord: cloudrepatriëring is een term waar veel achter schuilgaat en waar velen mee te maken hebben ook al kennen ze die term niet.