Ik was er niet gerust op. Mijn vriendin wilde dat we samen ‘A Star is Born’ zouden kijken. Dat moment had ik al een paar dagen proberen te vermijden, maar nu was er geen ontkomen aan. Het punt was dat ik via via vernomen had dat de film nogal een tranentrekker is.
In de wetenschap dat het me al bijzonder veel moeite kost om mijn waterige ogen en brandende keel te verbergen bij ‘Spoorloos’ en ‘DNA onbekend’, kon het zo maar zo zijn dat deze avond ging eindigen in schokkende schouders en lange uithalen. Een emotioneel wrak gadegeslagen door een stoïcijnse vriendin die meewarig haar hoofd schudt en dan ook maar mà¬jn bakje paprikachips leeg eet. Met dat beeld voor ogen zette ik mij schrap. Let the movie begin…(en op lastige momenten gewoon aan het nieuwe voetbalseizoen denken)
Wij mannen kennen één grote angst: voor zwak aangezien te worden. Zeker in onze sector hebben we daar nogal last van. Dus roffelen we ons op de borst en klauteren we over elkaar heen op de overvolle apenrots. Het tonen van een beetje kwetsbaarheid wordt gezien als een vorm van zwakte. Maar eigenlijk is het een teken van kracht. Leiderschap, creativiteit, innovatie en engagement zijn niet mogelijk zonder kwetsbaarheid. Een veilige omgeving om een misser te kunnen maken en er vervolgens je voordeel mee te doen. In de kleedkamer van F.C. Barcelona hangt de spreuk ‘sometimes we win, sometimes we learn’. Zonder risico’s is vernieuwing onmogelijk. En voor het behalen van resultaten zijn relaties nodig. Relaties zijn gebaseerd op vertrouwen. Vertrouwen drijft op die kwetsbaarheid. Maar voordat je me wegzet als een hallucinerende geitenwollensok, check eens het inspirerende verhaal van Brené Brown – A call to courage (nu te zien op Netflix)
Deze corona-tijd is bij uitstek een moment om te experimenteren en je te herbezinnen hoe je jezelf verhoudt tot het werk dat je dagelijks doet. Een tijd om het pantser af te doen en het echte gesprek aan te gaan. Bij veel organisaties zien we de laatste jaren een trend van ‘ontmenselijking’ en die rationaliseringsslag gaat ten koste van betrokkenheid en vernieuwing. Binnen mijn werk proberen we nu bewust tegen die stroom in te roeien. In de ‘proeftuin’ stimuleren we elkaar om met nieuwe ideeën en ideetjes te komen. Van een Young Professionals Programma tot HR Chatbots en van het vitaliteitsprogramma Well@Home tot een nieuwe manier van werven (Tech Dating). Sommige initiatieven zijn succesvol. Maar de meesten zullen een zachte dood sterven. Stapje voor stapje durven we steeds beter te falen…
Als de film is afgelopen kijk ik opgelucht naar links. Ik heb het droog gehouden. Mijn vriendin, normaal de nuchterheid zelve, ligt doorweekt op de bank. Dikke tranen en haar make-up is uitgelopen. Met een trillende lip vraagt ze me verwachtingsvol wat ik van de film vond. Toegegeven; mijn antwoord “ik vond het een zeikfilm, of was het een musical?” was flauw. Na mijn wannabe-macho en primitieve antwoord, draait ze haar hoofd weg en zonder iets te zeggen loopt ze naar boven. Extra hard stampend op iedere tree van de trap.
Dat vond ik op mijn beurt dan weer kinderachtig.
