Gisteren was een rotdag. Gedoe over leasebedragen en een systeem dat plat lag. En thuis een loodgieter die weer eens niet kwam opdagen. Als ik een rotdag heb gehad dan ga ik hardlopen, muziek draaien of bellen. Ik besloot het laatste. Ik belde mijn oudste zus die ik al even niet gesproken had. Ze werkt als verpleegkundige in het ziekenhuis. Op de corona-afdeling.
Even iets over mijn zus. Als patiënt kan je je geen betere ‘zuster’ wensen. Ze werkt zich een slag in de rondte, maar straalt altijd een zachte rust uit. Ze hoeft niet in het middelpunt te staan. Doe maar gewoon…
Ik vraag hoe het met haar gaat.
Ze vertelt dat ze de afdeling weer ziet volstromen. Als een flashback van het voorjaar. Ze is gewend aan de dood, maar de duizelingwekkende snelheid waarmee de dood om zich heen sloeg, greep haar aan. “Het is me gebeurd dat ik gevraagd werd de morfinepomp te halen en terwijl ik onderweg ben het bericht kreeg dat het al niet meer hoefde”. Doordat het zo ‘normaal’ wordt, ligt gevoelloosheid op de loer. “Maar als ik dan een hoogzwangere dochter afscheid zie nemen van haar moeder, dan breek ik”.
Of ze zelf bang is, vraag ik.
Een soort ruimtepak beschermt haar op de ziekenzaal, maar ondanks dat, hebben vijf collega’s ‘het’ inmiddels al. Ze weet dat de kans heel groot is dat ze het ook geveld gaat worden en ze legt zich er al bij neer in de hoop dat het de milde variant zal zijn.
Ik vraag wat haar op de been houdt.
Ze vertelt over de magische teamspirit. Nog steeds. Collega’ s die nauwelijks op adem zijn gekomen, maar weer voor elkaar door het vuur gaan. Allemaal met hetzelfde doel om dat ellendige virus eronder te krijgen. “Het is heel hard werken, maar we hebben zo’n plezier met elkaar. We hebben de Jerusalema challenge gedaan. Ken je dat? Staat op YouTube, stuur ik je nog wel even door”
Ze vertelt over de storm die aanzwelt.
De hoopvolle zomer is veranderd in een herfst zonder uitzicht en een winter van treurnis. Steunbetuigingen hebben plaatsgemaakt voor boosheid. Een verregend spandoek aan het hek bij de ingang is inmiddels onleesbaar geworden. Een symbool van eensgezinde, maar vervlogen tijden. Gisteren werd ze nog uitgescholden door familie van een patiënt die moest verhuizen naar een ander ziekenhuis. Ze kan er zelfs een beetje begrip voor opbrengen. “Het is voor iedereen een rottijd…”
“Maar hoe gaat het met jou?’, vraagt ze.
