Als een vriendin vertelt over een stiltereis door de Sahara, is Alice Scheerder zo geboeid dat ze zich ook aanmeldt. In het dagelijks leven is ze druk met haar adviesbureau Eye Connection en adviseert ze over vaste en mobiele telefonie, ADSL en VoIP. Maar een week lang in stilte wandelen door de Sahara en zo in contact komen met jezelf: het spreekt haar wel aan.
“De reis zou eigenlijk in het najaar van 2021 plaatsvinden, maar helaas werd het luchtruim vanwege de pandemie weer gesloten en konden we niet weg”, begint Alice. Toen de reis in maart toch kon doorgaan, was ik meteen weer enthousiast. Helaas kon mijn vriendin toen niet meer mee. Achteraf denk ik dat het zo had moeten zijn. Dit was een reis die ik alleen moest maken, buiten het comfort van het bekende om. Voor mijn vriendin hoop ik dat ze ook mag ervaren wat ik heb meegemaakt.”
Reis voor vrouwen
De reis richt zich op vrouwen en staat ook onder begeleiding van vrouwelijke coaches. De deelnemers kennen elkaar over het algemeen niet en ontmoeten elkaar één keer voorafgaand aan de reis om de praktische zaken en voorbereidingen door te spreken. Alle vrouwen krijgen een opdracht mee: een andere vrouw een brief aan hen laten schrijven die tijdens de reis zal worden besproken. Ook is er aandacht voor de vrouwelijke lijn in de familie. Vijf dagen lang wandelen de deelnemers in stilte door de woestijn en ervaren hoe het is om alleen met zichzelf te zijn en te leven in eenvoud, zonder de gemakken van thuis.
Maaltijden in de woestijn
“De eerste dag kwamen we aan in het Marokkaanse Ouarzazate waar we naar ons riad werden gebracht”, herinnert Alice zich. Dit is een voormalig landhuis of paleis, dat tegenwoordig vaak wordt gebruikt als hotel. “Dat was voorlopig de laatste nacht in een normaal bed. ’s Ochtends reden we na het ontbijt in een busje naar de woestijn, een tocht van ruim vier uur. We stuurden nog gauw wat berichtjes naar huis en maakten voor de laatste keer gebruik van een echt toilet. En toen was het tijd om vijf dagen lang de bewoonde wereld achter ons te laten.”
“De tocht maakten we niet alleen. Er liepen zeven dromedarissen, een kok en een gids met ons mee. Onze spullen werden op de dromedarissen geladen en zo trokken we de woestijn in. Na een uur stopten we en zetten we ons kamp op. Terwijl wij ons klaarmaakten voor onze eerste nacht in de woestijn, bereidde de kok een driegangendiner. Onvoorstelbaar wat er tevoorschijn kwam. Verse eieren, groenten en zelfs vlees werden voor ons klaargemaakt.”
Dromedarissen zijn lastdieren die gewend zijn veel spullen te dragen. In maart is het overdag zo’n 29 graden in de woestijn. Toch is het mogelijk om verse etenswaren koel te houden, zoals eieren en zelfs yoghurt. Hoe dichter deze op de huid van de dromedaris worden bewaard, des te koeler ze blijven. Nomaden hebben de gewoonte om de voedingswaren in volgorde van bederfelijkheid op te eten, zodat er niets verloren gaat en er altijd een gezonde maaltijd kan worden gemaakt.
Slapen onder de sterren
“De eerste nacht sliep ik buiten, onder de sterrenhemel. De temperatuur daalt ’s nachts flink in de woestijn, maar in mijn slaapzak was het behaaglijk warm”, blikt Alice terug. “Het was werkelijk fantastisch om die eindeloze lucht vol sterren te zien. Echt helemaal vol, waar ik ook keek, ik zag alleen maar sterren!”
“Elke ochtend werden we wakker gemaakt met sjamanentrommels. Dan maakten we ons klaar en kregen we een uitgebreid ontbijt. Als we onze spullen hadden opgeruimd en onze bagage weer op de dromedarissen was getild, gingen we op pad. De ene dag 20 kilometer, de andere 12 of 9. Door het wisselende landschap liep je dan weer door de zandduinen waar je tot je knie in wegzakte en dan weer tussen de grote rotspartijen waar je goed op je enkels moest letten. Maar elke avond was daar weer die prachtige sterrenhemel.”
Meenemen en achterlaten
“Elke dag kregen we een opdracht mee om tijdens het wandelen over na te denken. ’s Avonds bespraken we deze in de groep. Het was mooi om de verschillende verhalen te horen en van elkaars ervaringen te leren. De laatste dag in de woestijn kregen we de vraag wat we mee naar huis namen van deze ervaring in de woestijn. En vervolgens werden we uitgenodigd na te denken wat we juist achter wilden laten. Het mooie aan deze reis, naast de prachtige omgeving, is de stilte die het mogelijk maakt over de belangrijkste dingen in je leven na te denken. De eenvoud laat je zien wat je werkelijk nodig hebt.”
“Na vijf dagen in de woestijn, werden we weer naar de bewoonde wereld gebracht en kregen we een heerlijke behandeling in een hammam. Ik moest wennen aan de geluiden en wilde de wereld nog even buiten me houden. Pas ’s avonds heb ik mijn telefoon weer aangezet. Door deze indrukwekkende reis voel ik me als herboren. Of ik het weer zou doen? Nee, dit was zo’n bijzondere ervaring, dit doe ik nooit meer! Een tweede keer zou afbreuk doen aan de eerste keer. Maar ik raad het andere vrouwen zeker aan.”
Heb je ook een passie of ken je iemand in de IT met een passie die je in het zonnetje wilt laten zetten? Laat het dan weten aan hoofdredacteur Eric Luteijn via [email protected]
(Dit artikel van Lieke van Zeeland verscheen eerder in ITchannelPro Magazine nr 2)
