Dit weekend was er veel aandacht voor het artikel “The Staggering Ecological Impacts of Computation and the Cloud”. De titel spreekt voor zich, er is een groot probleem met de cloud.
Monserrate begint zijn verhaal met het beschrijven van het ecosysteem van de cloud. Wat zorgt er voor dat wat wij de cloud noemen bestaat en kan werken. Klinkt makkelijk, maar als je zoals Monserrate vanaf de start ook kijkt naar de eco footprint dan levert dat een verhaal op dat behoorlijk confronterend is.
Een van de termen die hij lanceert om de cloud te beschrijven en het probleem kraakhelder benoemt is Carbonivore.
Onderdeel van het cloud-ecosysteem zijn ook datacenters en hardware. Daar is hij ook – wederom met goede onderbouwing – kritisch over. Het leidt tot de online veel aangehaalde opmerking (vertaald)
“De cloud heeft nu een grotere ecologische voetafdruk dan de luchtvaartindustrie. Eén enkel datacenter kan het equivalent aan elektriciteit van 50.000 huishoudens verbruiken. Met 200 terawattuur per jaar verbruiken datacenters samen meer energie dan sommige natiestaten.”
Verder staat hij uitgebreid stil bij de geluidsoverlast die datacenters genereren en wat daarvan de gevolgen zijn voor personen die in de directe omgeving wonen of werken.
Waar Monserrate niets over schrijft is de claim dat clouds en datacenters juist een belangrijke rol spelen bij het terugdringen van de ecologische footprint van bedrijven, overheden en consumenten. Die claim is heel voorspelbaar vooral te vinden in publicaties van die IT bedrijven. Gelet op alle internationale aandacht die Monserrate heeft gekregen is het nog maar de vraag of die claim van de aanbieders kant nog lang ongewijzigd gehandhaafd kan worden. Want:
“Like any aspect of culture, the Cloud’s trajectory—and its ecological impacts—are not predetermined or unchangeable. Like any aspect of culture, they are mutable.”