Dat hij later een succesvolle VP Sales bij een snelgroeiende corporate zou worden, was toen nog in de sterren geschreven: ik had een andere indruk toen ik hem bij de receptie zag zitten. Ik wist al snel genoeg. Afgezakte schouders, auberginekleurig pak en een vlassig snorretje. Het klamme, slappe handje bij het ophalen was de bevestiging: dit ging ‘m niet worden.
“Als je dit gesprek niet serieus neemt, dan stap ik nu op. Jij zoekt een Sales Manager, en ik ben je haarfijn aan het uitleggen waarom ik jouw man ben. Heb het fatsoen om naar mijn verhaal te luisteren en de juiste vragen te stellen.” Hij knipte vlak voor mijn gezicht met zijn vingers en keek me doordringend aan.
Het schaamrood stond op mijn kaken, ik stotterde, en keek heel even voor me uit als een koe naar een trein. Maar zijn opmerking had snel effect. In een fractie van seconde stond ik op scherp. Wat volgde was een gesprek waarin hij me overdonderde en honderd procent overtuigde. Ieder woord was een schot in de roos. Mijn eerste indruk werd weggevaagd, en ik zat op het puntje van mijn stoel. Hij zette zijn vlammende betoog kracht bij met stevige gebaren, en de passie spatte er vanaf. Het gesprek duurde uiteindelijk twee uur, en we gaven elkaar een stevige hand voordat hij het inmiddels lege pand verliet.
Dit verhaal hoort te eindigen in een lang en gelukkig dienstverband; met een aanstormende high potential die een matige eerste indruk om wist te zetten in een steile carrière. Waarbij we jaren later nog eens terug zouden kijken op dat eerste gesprek, en elkaar als beste vrienden lachend op de schouder zouden slaan.
Het liep anders. Ik liet mijn reptielenbrein spreken, dus ik heb hem afgewezen. Uiteraard. Wat denk jij. Beetje bijdehand lopen doen tijdens een sollicitatiegesprek. In je foute pak met schoudervulling. Kom zeg.
(dit artikel verscheen eerder in ITchannelPRO magazine 2023-05)